Projekt robót remontowych kościoła p.w. p.w. św. Bartłomieja. Autor: arch. Paweł Pięciński, arch. Jacek Begiełło
Kościół w Niedrzwicy Kościelnej jednonawowy, w stylu klasycystycznym, orientowany na kierunku zachód-wschód. Nawa prostokątna o ściętych wewnątrz czterech narożach wykończonych półkolumnami. Prezbiterium znacznie węższe i niższe, wieloboczne, w osiach przekątnych również z półkolumnami. Z obu stron prezbiterium dwie zakrystie, nad którymi nadbudowane ok. 1918 loże z niezależnymi wejściami zewnętrznymi obecnie schodami metalowymi. Kościół posiada ściany murowane z kamienia wapiennego i cegły na zaprawie wapiennej. Kościół był malowany ok. 20 lat temu. Obecnie widoczne są liczne drobne mechaniczne uszkodzenia na półkolumnach wynikające z eksploatacji, uszkodzenia tynków ścian spowodowane zawilgoceniami ścian jak i efekty zużycia technicznego malatury ścian i sklepienia w postaci przybrudzenia malatury.
Zaprojektowano:- częściowe malowanie wnętrza kościoła wraz z odnową zdobień ornamentami marmoryzacji kolumn w oparciu o dokumentacje archiwalne i kolorystykę obecnego wystroju wnętrz kościoła - renowację stolarki okiennej z wymianą pakietów oszklenia (w których nie znajdują się witraże) - renowację stolarki drzwiowej wewnętrznej i zewnętrznej - wymiana przeszkolonych krat z drzwiami w kruchcie wejściowej kościoła - ocieplenie drewnianego sklepienia kościoła i wykonaniem serwisowego pomostu komunikacyjnego nad sklepieniem
Projekt budowlany remontu kościoła i dzwonnicy, ekspertyza technicza. Autorzy: mgr inż arch. P. Pięciński, inz. J. Fronczyk, mgr inż. A. Jarosz. Program prac konserwatorskich mgr M. Makal
Kościół parafialny w Kodeńcu p.w. NMP nie posiada indywidualnych opracowań naukowo-historycznych. Powstanie kościoła datuje się na rok 1791 jako cerkiew unicką. Od 1875 roku po likwidacji diecezji unickiej (chełmskiej), parafia w Kodeńcu znowu stała się prawosławna. W 1915 roku parafia prawosławna w Kodeńcu przestała istnieć, a cerkiew w 1920 jako była świątynia unicka została rekoncyliowana na kościół rzymsko-katolicki. Świątynia ma nawę główną i dwie nawy boczne rozdzielone parami słupów. Strop drewniany, z podsufitką z desek z trapezowym wyniesieniem nawy głównej. Drewniana dzwonnica stojąca po drugiej stronie drogi 1638L podobnie jak kościół pochodzi z końca XVIII wieku. Jest to konstrukcja słupowo-ryglowa, rozbudowana w parterze ścianami z bali szalowanych deskami. Na wyższych kondygnacjach wieża stężona podwójnymi zastrzałami z każdej strony i szalowana deskami.
Zaprojektowano kompleksowy remont kościoła i dzwonnicy obejmujący fundamenty, wymiane szalunku z desek, stolarki, ścian od wewnątrz z dekoracją malarską, sklepienia z desek, konstrukcji stropów, więźby dachowej i wymiany pokrycia z blachy i pokrycia z gontu w dzwonnicy.
Ekspertyza techniczna i PB remontu ogrodzenia. Autor: inż. Janusz Fronczyk
Ogrodzenie murowane kościoła w granicy południowej działki uległo zawaleniu w czterech przesłach. Cała ściana posiadała fundament murowany z cegły i kamienia wapiennego w systemie arkadowym. Składa się ona ze słupów fundamentowych i opartych na nich sklepieniach odcinkowych grub. 1.0 cegły. Konstrukcje takie często wykonywano w XIX w. W obrębie zawalenia muru od strony południowej znajduje się obniżenie terenu ok. 1.95m w stosunku do terenu przy kościele. Przy takiej różnicy poziomów fundament ogrodzenia stał się ścianą oporową. Kształt ściany z łukami odciążającymi sprawia, że całe obciiążenia z parcia gruntu przyjmują tylko części ze słupami fundamentowymi. Dodatkowo system korzeniowy wcześniej rosnących lip musiał oddziaływać też na odsłonięty mur fundamentowy, powodując jego sukcesywne wypychanie i destrukcję struktury.
Zaprojektowano nową ścianę oporową wylewaną z betonu kl. C25/30 o grub. 30 cm do wys. terenu od strony kościoła posadowionej na ławie szer. 1,40m . W części nadziemnej odbudowuje się słupy ceglane o przekroju 2x2 cegły i ścianki przęsła grub. 1 cegły przywracając układ architektoniczny ogrodzenia.
Ekspertyza techniczna budynku wielorodzinnego. Autor: inż. Janusz Fronczyk z zespołem
Budynek usytuowany jest jako narożny u zbiegu ulic Bronowickiej i Skibińskiej w Lublinie powstał ok. 1910 roku, jako czynszówka o niskim standarcie, z lokalami przeważnie dwuizbowymi, bez sanitariatów, z ogrzewaniem kuchniami węglowymi i piecami kaflowymi. W późniejszych latach lokale wyposażono z zimną wodę, a w II poł. XX w. również w kanalizację sanitarną z ustępami wydzielonymi z kuchni, a latach późniejszych przebudowanymi na łazienki.
Stan techniczny konstrukcji budynku ogólnie oceniono się jako dostateczny, z elementami w złym stanie technicznym jak:
spękania poziome i odspojenia tynku widoczne na elewacjach na poziomie stropu nad I piętrem
klatka schodowa nie spełniająca warunków technicznych w zakresie parametrów wymiarowych szerokości biegów i stopni oraz bezpieczeństwa pożarowego w zakresie odporności ogniowej konstrukcji klatki schodowej
brak wentylacji w kilku lokalach powodujący wystąpienie grzybów pleśniowych na ścianach zewnętrznych
brak spełnienia wymagań izolacyjności termicznej dla ścian zewnętrznych budynku
niski standard lokali mieszkalnych
Dla przywrócenia należytego stanu technicznego w budynku i bezpiecznego użytkowania zalecono wykonanie w budynku robót usuwających zagrożenia konstrukcyjne i bezpieczeństwo użytkowania, w tym : remontu zabezpieczającego ścian, przebudowy kominów i likwidacji kanałów na elawacjach, remontu klatki schodowej, termorenowacji budynku i poprawy standardu lokali z eliminacją kuchni i pieców węglowych
Mury obronne na działce ówczesnych sióstr Brygidek powstały w XVII wieku. Budowane z różnych materiałów, z kamienia wapiennego i cegły. Róznica terenu między działkami z uskokiem ok. 2 m powodowała, że był on również ścianą oporową. Obecne wychylenie z pionu na części ściany wynosi ok. 35 cm na 2 m jak na rys. poniżej. Poszczególne bryły posiadają poziome szczeliny powstałe przy stopniowym wychylaniu ściany. Powstająca zabudowa mieszkaniowa na sąsiedniej działce dodatkowo obniżyła teren, podbijając tylko betonem ścianę na jej grubości, z poziomem posadowienia w strefie przemarzania gruntu, co również niekorzystnie wpłynęło na jego stateczność. Wychylona ściana o ponad 5-metrowej wysokości w bliskiej odległości o budynku jest optycznie odbierana jako zagrożona zawaleniem. Analiza stateczności ściany z możliwymi oddziaływaniami gruntu i wiatru wykazała, że występuje jeszcze niewielki zapas momentu utrzymującego. Niemniej jednak zmiana warunków gruntowych z ich plastycznieniem mogłoby spowodować jej zawalenie.
Zastoosowano wzmocnienie tymczasowe przez nałożenie ram stalowych na mur i zamontowanie odciągów go statycznych bloków z płyt żelbetowych pokazanych na fot. poniżej. Docelowo zabytkowy mur zalecono zabezpieczyć przez zamontowanie na nim stalowych ram z zamontowanymi do nich ściągami do bloków z płyt żelbetowych krytych w gruncie.
Ekspertyza techniczna świetlika Hali Globus. Autor: inż. Janusz Fronczyk, mgr inz. Adam Jarosz
Dach Hali Globus posiada konstrukcję stalową, z kratownic łukowych z zmiennej wysokości w trzech polach z kaskadowymi uskokami z obu stron (widocznymi na fot.) z wypełnieniem uskoków pionowymi świetlikami. W części środkowej łukowy świetlik również konstrukcji stalowej przykryty płytami poliwęglanowymi, mocowanymi systemowymi listwami aluminiowymi. W części płyt poliwęglanu występują uszkodzenia w postaci otworków w wierzchniej warstwie, powodującej zacieki do komory i przemieszczanie się wody w płycie ku okapowi. Część płyt posiada też lekkie przebarwienia w kolorze żółtawo-brązowym. Uszczelki pod dociskowymi listwami aluminiowymi wykazują widoczne procesy starzeniowe, a w wielu miejscach wykonywane już były naprawy uszczelniające. Cała hala poza świtlikiem posiada pokrycie papowe z papy termozgrzewalnej. Na powierzchniach dachu płaskiego (ryzalit frontowy) oraz w kanale odpływowym między połacią płaską i łukową na papie widoczne są pasy wygarbień, rozstępy z ubytkami posypki mineralnej i lokalne zarysowania.
Stan techniczny pokrycia świetlika oceniono jako zły, wymagający wymiany na nowy, z płytami o grubszej warstwie ścianki zewnętrznej, odpornej na gradobicie.Na połaciach łukowych pokrycie z papy kwalifikowano do renowacji do renowacji płynną membraną w technologii poliuretanowej z posypką bazaltową i lokalnie krycie nową warstwą papy.
Projekt architektoniczno-budowlany przystani kajakowej przy rz. Wieprz i ujściu rz. Świnka. Autor: arch. P Pięciński i J. Fronczyk z zespołem
Projektowana przystań składa się z pomostu drewnianego (szer. 3,50m,) z trapem (5,50x1,40m) i częścią pływającą, oraz promenady drewnianej wzdłuż rzeki Wieprz. Na terenie opracowania projektuje się również wiatę na kajaki (13,50x5,50m), wiaty wypoczynkowe (2,7x2,7m) oraz stoły piknikowe z zadaszeniem i bez zadaszenia a także miejsce na ustawienie toalet przenośnych i urządzone miejsce na ognisko. Obsługę komunikacyjną przystani stanowi ciąg pieszo-jezdny na przedłużeniu ul. Lubelskiej z urządzonym parkingiem i oświetleniem parkowym. Od strony północno-wschodniej planuje się kładkę pieszo-rowerową przez rzekę Wieprz i rz. Świnkę. Od strony południowo-zachodniej projektuje się dojście piesze w formie żelbetowych schodów terenowych z Rynku.
Ekspertyza techniczna budynku i lokalu poprzebudowie. Autor: inż. Janusz Fronczyk, mgr inż. Adam Jarosz
Lokal mieszkalny został przebudowany . W trakcie remontu odadały tynki na suficie poniżej, co było przyczyną nakazu wykonania ekspertyzy. Remont został przeprowadzony w latach 2009 – 2010 i obejmował wzmocnienie stropów, wykonanie dodatkowego otworu w ścianie nośnej wewnętrznej wraz z nadprożem, wykonanie nowej płyty balkonowej na istniejących belkach stalowych, zmianę układu pomieszczeń oraz roboty instalacyjne i wykończeniowe. Istniejące stropy znajdujące się pod lokalem z płyt półciężkich Kleina na belkach stalowych z I160 nie spełniały warunków normowych nośności i użytkowalności z powodu dużych rozpiętości belek (5,01 i 7,18 w świetle muru) i szerokich płyt stropowych od 1.3 do 1.44m. Strop dodatkowo był obciążony drewnianymi ściankami działowymi z obustronnych tynkiem na trzcinie. Nadmierne ugięcia stropu kwalifikowano jako zły stan techniczny, z możliwością wystąpienia awarii i zagrożenia zdrowia i życia użytkowników lokali nr 1 i 2. Wzmocnienie stropów zrealizowano wg projektu stosując w jednym pomieszczeniu strop odciązający i podwyższenie przekroju belek stalowych w drugim. Rozwiązania te wykonano prawidłowo, co potwierdzają wykonane obliczenia sprawdzające. W wyniku analizy uznano, że wzmocnienia stropów zwiększyły nośność tych elementów konstrukcyjnych i zredukowały ryzyko katastrofy budowlanej – stropy istniejące przed remontem nie spełniały stanów granicznych nośności i lokale pod stropem mogą być uzytkowane bezpiecznie.
Ekspertyza techniczna budynku mieszkalnego. Autor: inz. JanuszFronczyk rzeczoznawca budowlany
Budynek usytuowany jest w zabudowie zwartej ulicy Wspólnej powstał ok. 1930 roku. Nawierzchnia ulicy Wspólnej jest wyniesiona w stosunku do chodnika przed zabudową zakończonego rynsztokiem przy murku oporowym wyniesionej jezdni. Wody opadowe nie posiadają odpływu z chodnika przed budynkiem. Lokalizacja budynku usytuowana w pobliżu (ok. 65m) rzeki Czerniejówki, co decyduje o rodzaju podłoża gruntowego z głównie słabonośnymi warstwami gruntów.
Stan techniczny konstrukcji budynku ogólnie oceniono się jako dostateczny, z elementami w złym stanie technicznym jak:
spękania pionowe ścian w narożniku północno-zachodnim wymagające interwencji budowlanej
klatka schodowa nie spełniająca warunków technicznych w zakresie parametrów wymiarowych szerokości biegów i stopni oraz bezpieczeństwa pożarowego w stopniu uznanym za stan zagrożenia życia
niski standard lokali z jednostkami grzewczymi opalanymi paliwem stałym
przegrody zewnętrzne i stropy nie spełniaą wymaganych warunków techn. ochrony cieplnej
Zalecono przywrócenie należytego stanu technicznego w budynku i bezpiecznego użytkowania, w tym m.in.: naprawy ścian zewnętrznych likwidującego zagrożone elementy konstrukcyjne, przebudowę klatki schodowej oraz stropów w terminie możliwie najszybszym.
Ekspertyza techniczna budynku kotłowni po pożarze. Autorzy: inż. J.anusz Fronczyk, mgr inż. Adam Jarosz
Budynek kotłowni jest obiektem jednokondygnacyjnym, wybudowanym przed ok. czterdziestu laty. Jest to jednonawowa hala, na bazie ram stalowych z dwuteownika IPN 400 z płaskim dachem dwuspadkowym. W pomieszczeniu nr 1.6 nastąpiła inicjacja pożaru oraz w sąsiednich na które pożar się przeniósł znajdowało się typowe wyposażenie dla pomieszczeń socjalnych o obciążeniu ogniowym kwalifikowanym jako do 500 MJ/m2. Rozwój pożaru następował poprzez drzwi wejściowe i wzdłuż tylnej ściany z płyt warstwowych, gdzie poliuretan uległ zapaleniu przenosząc pożar na sąsiednie pomieszczenia. Spaleniu uległo wyposażenie kilku pomieszczeń łącznie z drzwiami wejściowymi do pomieszczeń.
Powstały uszkodzenia: płyt dachowych warstwowych PW8 z rdzeniem z pianki poliuretanowej, płatwi z profili zimnogiętych, ściany tylnej z płyt warstwowych w pomieszczeniach galerii, stolarki drzwiowej, ścianek działowych i tynków w pomieszczeniach galerii, instalacji wewnętrznych w poziomie piętra i pod dachem
Zalecono szczegółowe wytyczne do remontu hali, m.in.: remont głównych ram stalowych ze ściągami z prętów i zabezpieczyć antykorozyjnie przez malowanie zestawem farb ekpoksydowych i farba ogniochronną pęczniejącą do zabezp. ogniochronnych do klasy odp. ogniowej R30 oraz wymianę na całej połaci platwie i pokrycie z paneli grub. 120 mm.
Uszkodzenia po pożarze w hali
Lokalizacja pożaru na antresoli i analiza nośności ramy głównej hali
