PB remontu konstrukcji płyty tarasowej wraz z podciągami w obrębie wjazdu do garaży i na parking. 

Podciągi żelbetowe  nad wjazdem od strony ulicy Lwowskiej posiadają dwa przęsła o rozpiętości ok. 10 i 8 m. Belka jest bardzo silnie skorodowana, Odsłonięty beton belki jest zawilgocony, łuszczy się i odpada płatami. Pręty zbrojenia są nie osłonięte otuliną, skorodowane i poprzerywane, strzemiona  są powyginane i nie pełnią już swojej funkcji zbrojenia na ścinanie. Zbrojenie podłużne dolne i górne jest także widoczne i skorodowane. Na dolnej powierzchni belki widoczne są zacieki i sople z wyługowanego z betonu spoiwa. Z wnętrza belki wycieka woda pomimo kilkudniowego braku opadów, która spływa z warstw podbudowy nieszczelnego przylegającego tarasu. Uszkodzone podciągi zalecono podeprzeć i częściowo wyłączyć z użytkowania  Pozostała konstrukcja tarasu nad garażami wymaga interwencji naprawczej, szczegółnie w obrębie wsporników i podciągów. Projekt obejmuje rejon wjazdu do garaży i na taras, wymianę podciągów, wjzdu na taras i wzmocnienie filarów.

Autorzy projektu: inż. Janusz Fronczyk, mgr inż Adam Jarosz

wjazd do garazy i uszkodzenia podciągu żelbetowego z zupełnie zniszczonym zbrojeniem

uszkodzenia  filara , belek i wsporników ze skorodowanym zbrojeniem

Kamienica w zabudowie zwartej ul. Rybnej podlegająca ochronie konserwatorskiej. W XVIII i XIX w. przebudowano ją i podwyższono o jedną kondygnację. Wg opisu z 1846 roku wynika, że  kamienica posiadała już obecną formę. Remont zabezpieczający ze wzmocnieniem fundamentów  w 3003r. Po pożarze w wyniku wybuchu butli gazowej pożarze remont kapitalny. Przebudowa z adaptacją poddasza na mieszkalne, klatki schodowej i lokali. Zachowanie i konserwacja polichromii.   Autorzy projektu: arch. Jacek Begiełło, inż. Janusz Fronczyk z zespołem - 2018r.

Budynek mieszkalny jest wieżowcem typu punktowego, posiada 9 kondygnacji nadziemnych oraz odsłonięte od zachodu przyziemie. Zrealizowany metodą uprzemysłowioną w roku 1962 według projektu powtarzalnego. Ściany nadziemia zaprojektowane zostały jako monolityczne betonowe. Budynek posadowiony jest w sposób bezpośredni na ławach fundamentowych. Ściany fundamentowe budynku wykonane są w piwnicy i parterze jako żelbetowe, a w pozostałych kondygnacjach jako monolityczne betonowe,  Budynek posadowiono na zboczu skarpy, w niejednorodnych warunkach gruntowych, co skutkowało osiadaniem i przechylaniem się całego budynku. Pierwsze pomiary wychylenia wykonane zostały w 1975 roku, odnotowane wówczas wychylenia na poszczególnych krawędziach wynosiły od 20 do 30 cm. Wychylenie ścian budynku mierzono w ostatnim czasie podczas badań geodezyjnych w grudniu 2009r i w marcu 2011r. Określone zostały wartości i wektory wychyleń dla każdej z krawędzi. Pomiary wykazały, że budynek wychyla się w kierunku południowo-zachodnim obracając się w płaszczyźnie pionowej przechodzącej przez narożniki: południowo-
zachodni i północno-wschodni, z zachowaniem ciągłości konstrukcji. Wartości wychyleń wykazywały niewielką tendencję wzrostową w stosunku do pomiarów wcześniejszych. Maksymalne wychylenie budynku wynosiło 36,38cm pomiędzy najwyższym i najniższym punktem osnowy pomiarowej.  Badania i ekspertyza techniczna dra inż. Jerzego Szerafina wykazała niewielki zapas możliwego dalszego wychylania oraz możliwość powiększenia uszkodzeń budynku. 
W ramach projektowanego remontu zabezpieczającego przewidziano:
- wzmocnienie podłoża gruntowego pod fundamentami za pomocą technologii Soilcrete D (jet grouting),  
· wykonanie ściągów stalowych na ścianach budynku, w celu zabezpieczenia ich przed przemieszczeniami poziomymi
· wykonanie iniekcji spękań w poziomie przyziemia
Realizację robót kolumn jet-grouting wykonano w sierpniu 2018 roku. Pomiary kontrolne wychylenia budynku będą prowadzone dla sprawdzenia skuteczności podparcia budynku.

Autor projektu: inz. janusz Fronczyk, Współpraca: mgr inż. Adam Jarosz
       

Lublin, Plac Łokietka 1 - RATUSZ. Inwentaryzacja budowlana metodą skanowania 3D. Ekspertyza p.poż. Koncepcja przebudowy układu komunikacyjnego Ratusza z wbudowaniem dźwigu - 2015 r. Autor: arch. Jacek Begiełło, inż. J. Fronczyk.

Ratusz został zbudowany w latach 1827–1828 na miejscu spalonego kościoła i klasztoru karmelitów bosych według projektu Aleksandra Groffego.  Budowla zbudowano w stylu kasycystycznym, dostawiając do przebudowanej fasady czterokolumnowy portyk.  W czasie II wojny światowej (w 1939 i 1944 roku) budynek ratusza został zbombardowany, a potem spalony. Odbudowa nastąpiła w latach 1947–1952 według projektu architekta Ignacego Kędzierskiego z zachowaniem dawnej architektury zewnętrznej. Od czasu odbudowy w Ratuszu mieściły się tu biura Urzędu Miasta i USC, a obecnie  biura Prezydenta Lublina, jego zastępców i Rady Miasta Lublina.
       

Lubomelska 1-3 w Lublinie. Ekspertyza techniczna, projekt budowlany i wykonawczy remontu parkingu w podcieniach budynku.  Autor: inż. J. Fronczyk -rzezczoznawca budowlany, mgr inż. Adam Jarosz

Budynek został  wzniesiony na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Pod przedmiotowym parkingiem znajdują się dwie kondygnacje piwnic. Wcześniej w stropie znajdowały się świetliki, obecnie już zlikwidowane. Stropodach nad piwnicami obecnie jest wykorzystywany jako parking dla samochodów osobowych. 
Parking w budynku znajduje się w poziomie otwartego przyziemia. Składa się z dwóch segmentów przedzielonych pionem komunikacyjnym budynku. W poziomie parteru budynku konstrukcja budynku składa się ze ścian poprzecznych i słupów żelbetowych w kształcie litery „V”.  W dwóch kondygnacjach podziemnych ściany, stropy i podciągi żelbetowe. Bezpośrednio pod parkingiem płyta stropowa żelbetowa posiada grubość łącznie z tynkiem 34 cm sprawdzona przewiertem. Od strony frontowej parking zakończony kominkami wentylacyjnymi z wypełnieniem przestrzeni między nimi ceglanymi donicami.
Pomieszczenia piwnic pod parkingiem posiadają widoczne zacieki, złuszczenia i uszkodzenia tynków. Największe nasilenie zniszczeń usytuowane jest w obrębie ściany od Lubomelskiej.
Stan techniczny izolacji stropodachu oceniono jako zły, wymagający przebudowy. Izolacje przeciwwodne są nieszczelne i powodują zacieki na niższej kondygnacji piwnic, a izolacja termiczna nie spełnia obowiązujących wymagań termicznych dla stropodachów. W projekcie przebudowy stropodachu zaprojektowano nowe warstwy podbudowy, izolacyjne, konstrukcji płyty posadzkwej wraz dylatacjami i nawierzchnię parkingu.
      

Ekspertyza techniczna konstrukcyjno-budowlana. Autor: inz. J. Fronczyk rzeczoznawca budowlany, współpraca: mgr inż. A. Jarosz.

Budynek pałacu Lubomirskich przy Placu Litewskim 3 w Lublinie jest obiektem zabytkowym, wpisanym do rejestru zabytków pod nr A/480. Posiada dwie kondygnacje nadziemne, poddasze użytkowe i częściowe niewielkie podpiwniczenie.
Z danych historycznych przytaczanych w wielu opracowaniach wynika, że w XVI wieku najpierw wznosił się w tym miejscu renesansowy dwór obronny należący do Firlejów, a następnie w 1683 został wniesiony przez Teofilę Ludwikę Ostrogską do małżeństwa z Józefem Karolem Lubomirskim. Pod koniec XVII wieku budynek został przebudowany w stylu barokowym, przy współpracy z Tylmanem z Gameren. Po tej przebudowie jednopiętrowy pałac zyskał wysoki dach z lukarnami, narożne alkierze od strony północnej i ryzalit od południa. W otoczeniu znajdowały się budynki gospodarcze: stajnie, kuźnie i oficyny mieszkalne dla gości. W 1722, za sprawą małżeństwa Marii Anny Lubomirskiej z marszałkiem Wielkiego Księstwa Lubelskiego Karolem Sanguszko, gmach przeszedł na własność rodziny Sanguszków, na stałe mieszających w Lubartowie.
  

W 1822 pałac przeznaczono pałac na siedzibę Komisji Województwa Lubelskiego. Remont według projektu lubelskiego architekta Jana Stompfa nadał gmachowi klasycystyczny wygląd, m. in. przez dodanie piętra i bocznych, wolnostojących pawilonów od frontu. Siedem lat później pałac znów wymagał odbudowy na skutek zniszczenia przez pożar. Podjął się tego warszawski architekt włoskiego pochodzenia Henryk Marconi, który zburzył drugie piętro przywracając barokowe proporcje. Pawilony połączono z bryłą pałacu, tworząc tym samym jego skrzydła, a alkierze podwyższono na kształt wież. Całość zyskała szatę architektoniczną w stylu empire. Fasadę, boniowaną na wysokości parteru, podzielono sześcioma pilastrami jońskimi, między którymi umieszczono płaskorzeźby przedstawiające uskrzydlone postaci kobiet trzymających wieńce. W zwieńczeniu znajduje się trójkątny tympanon ze stylizowanymi liśćmi akantu. Na planie brukowania ulic z 1852 r.  budynek nazywany jest Pałacem Rządu Gubernialnego, który funkcjonował od 1837 roku, kiedy zlikwidowano województwa i wprowadzono na ich miejsce gubernie, gmach stał się siedzibą lubelskiego gubernatora.  W 1871 roku przebudowano fronton pałacu.  Ostatni większy remont wykonano w latach dziewięćdziesiątych XX wieku przystosowując go dla potrzeb UMCS.
    Ekspertyza techniczna obejmowała ocenę stanu technicznego budynku i elementów konstrukcyjnych, a także ocenę inwestycyjną, możliwości przebudowy i przydatności budynku dla potrzeb funkcji muzealnych.
          

Dominów, gm. Głusk. Ekspertyza techniczna i projekt budowlany remontu wieży bramnej, przebudowy bud. gospodarczego - 2013r. Autorrzy: arch. J. Begiełło i inż. J. Fronczyk z zespołem 

Wieża bramna w Dominowie powstała jako element założenia dworsko-parkowego w drugiej połowie XIX wieku (ok. 1885r.) w stylu eklektycznym. Budynek bramy jest od wielu lat nieużytkowany. Brak stropów i dachu świadczy o wcześniejszej dewastacji i braku dbałości o obiekt. Wieża jest wpisana do rejestru zabytków woj. lubelskiego pod nr A/745 i podlega ochronie konserwatorskiej.  Jest to budynek murowany założony w rzucie na planie kwadratu 6x6m,  z bramą przejazdową na kierunku wschód-zachód, 3 kondygnacyjny. Od południa do wieży przylegał parterowy budynek gospodarczy, murowany z kamienia i cegły w stanie ruiny. Ściany nadziemia wykonane są jako murowane z cegły ceramicznej pełnej na zaprawie wapiennej. W narożnikach pogrubienia o ½ cegły w formie pilastrów. Ceglane elewacje zdobione charakterystycznym wystrojem eklektycznym w postaci płaskich listew cementowych na narożach pilastrów, szerszych listew na piętrze. Na drugim piętrze pseudopilastry z gzymsami na głowicach i ostrołukowymi zwieńczeniami listwowymi. Ściany zakończone łuskowymi tympanonami przykrytymi czapkami betonowymi. W narożnikach filarki przykryte cementowymi czapkami 8-połaciowymi z iglicą cementową wys. ok. 0.7m. Spękania i uszkodzenia ściany południowej i północnej świadczą o nierównomiernym osiadaniu fundamentów wieży.
Adaptację wieży i parterowego budynku przebudowano na potrzeby świetlicy kulturalno-oświatowej z infrastrukturą informatyczną, punktem informacji turystycznej i małej gastronomii oraz skansenem tradycji wsi głuseckiej i punktem widokowym na wieży

Budynek adm.-biurowy. Ekspertyza techniczna stropodachu X-2017r. Autor: inż. Janusz Fronczyk - rzeczoznawca budowlany
Przedmiotem ekspertyzy jest stropodach budynku, którego pokrycie jest nieszczelne i występują przecieci przez żelbetową płytę stropową. Badania wykazały licze wady w tym:
- braki odpowiednich spadków połaci,
- złej jakości papa z odspojoną posypką
- nieszczelności w pokryciu papy
- nieszczelności w konstrukcji wsporczej
- stwierdzone wystepowanie wody na konstrukcji stropodachu niewentylowanego
- przecieki przez zarysowania płyty stropowej
Zalecono wykonanie szeregu robót naprawczych naprawiających możliwe do usunięcia wady materiałowo-technologiczne, a także zapewnienie częściowego odpowietrzania dla zmniejszenia ciśnienia i odprowadzania pary wodnej.
       

Projekt budowlany rekonstrukcji werandy w elewacji południowej - 2015 r.
Projekt budowlany rekonstrukcji werandy wschodniej i zachodniej oraz remontu elewacji - 2017 r.
Autorzy: arch. Jacek Begiełło, inz. Janusz Fronczyk.

Budynek willi przy ul. Lipowej 16 w Nałęczowie zwanej „Pod Matką Boską” powstał pod koniec XIX w. Jest to obiekt 2-konsygnacyjny, w części północnej parterowy, podpiwniczony. W narożniku południowo-wschodnim 4-kond. wieża. Stropy nad piwnicami staloceramiczne i drewniane, nad parterem WPS na belkach stalowych. Dach drewniany, kryty blachą płaską miedzianą. W budynku mieści się kawiarnia połączona z galerią sztuki, restauracja oraz pensjonat. Zakres opracowania obejmuje rekonstrukcję werandy w elewacji południowej w oparciu o wcześniejszy projekt rekonstrukcji werand  z 1983 roku uzgodniony przez Muzeum Kazimierza Dolnego w1983 r. Ma to na celu utrzymanie przyjętego ówcześnie wystroju architektonicznego budynku przez służby konserwatorskie i częściowo już zrealizowanego 

.  

Budynek administracyjno-biurowy przy ul. 3 Maja 4 w Lublinie jest wpisany do rejestru zabytków woj. lubelskiego pod nr A/ 274. Budynek posiada dosyć bogatą historię budowlaną. Mieścił wiele urzędów na przestrzeni XIX i XX wieku. Obecna forma architektoniczna jest bliska z okresu budowy. Ostatni większy remont wykonano w latach sześćdziesiątych XX wieku. Obecnie nie jest użytkowany. Stan techniczny budynku jako zły. Zużycie techniczne budynku ocenia się na 65%. Wielkość ta głównie wynika z okresu wieloletniej eksploatacji (ok. 50 lat), eksploatowania  budynku bez remontów, doprowadzając do postępującej degradacji elewacji, dachów i stropodachu. Obiekt wymaga kompleksowego remontu kapitalnego, uwzględniającego zachowanie elewacji wg wytycznych konserwatorskich.
Autor: inż. Janusz Fronczyk rzeczoznawca budowlany.